X var ákærður fyrir manndráp samkvæmt 211. gr. almennra hegningarlaga og gefið að sök að hafa svipt A lífi með því að stinga hann tvisvar sinnum í vinstri síðu með hnífi með þeim afleiðingum að ytri mjaðmarslagæð fór í sundur og olli umfangsmiklu blóðtapi sem leiddi til dauða hans. Með dómi Landsréttar var X sýknaður af refsikröfu ákæruvaldsins með vísan til 2. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga. Í dómi Hæstaréttar kom fram að í málinu fléttaðist sönnun um refsivert athæfi saman við sönnun um skilyrði fyrir hlutrænni refsileysisástæðu. Í hinum áfrýjaða dómi hefði verið talið sannað að um mjög óvenjulegar aðstæður hefði verið að ræða þar sem A hefði ráðist á X með hnífi auk þess að hafa veitt X áverka með hættulegri verknaðaraðferð í upphafi árásarinnar, sem ekki hefði verið afstaðin þegar A hlaut þá áverka sem leiddu hann til dauða. Við mat á sönnun hefði Landsréttur litið til aðstæðna eins og þær horfðu við X sem og aðdraganda að atlögu A. Komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að X hefði verið skelfdur eða forviða í skilningi 2. mgr. 12. gr. almennra hegningarlaga þannig að hann hefði ekki fullkomlega getað gætt sín og farið út fyrir takmörk neyðarvarnar af þeim sökum. Hæstiréttur tók fram að þessi niðurstaða hins áfrýjaða dóms hefði í öllu verulegu verið byggð á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar sem ekki yrði endurmetið fyrir Hæstarétti, sbr. 2. mgr. 225. gr. laga nr. 88/2008. Var því staðfest niðurstaða Landsréttar um sýknu X af refsikröfu ákæruvaldsins fyrir brot gegn 211. gr. almennra hegningarlaga.

X var ákærður fyrir nauðgun og kynferðisbrot gegn barni með því að hafa ítrekað haft samræði og önnur kynferðismök við A, sem þá var 14 ára, sbr. 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Þá var honum gefin að sök kynferðisleg áreitni, samkvæmt 2. mgr. 202. gr. laganna, með því að hafa í tvígang kysst A, og káfað á brjóstum hennar og kynfærum utanklæða. Að endingu var X gefið að sök að hafa haft barnaníðsefni í vörslum sínum, sbr. 1. mgr. 210. gr. a sömu laga. Með dómi héraðsdóms var X sakfelldur samkvæmt ákæru að því undanskildu að ekki var fallist á heimfærslu háttsemi hans til 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Landsréttur taldi X hafa beitt A ólögmætri nauðung í skilningi 3. málsliðar 1. mgr. 194. gr. sömu laga og var hann því einnig sakfelldur fyrir brot gegn því ákvæði. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu Landsréttar um sakfellingu og heimfærslu brota til 1. mgr. 202. gr. og 1. mgr. 210. gr. a almennra hegningarlaga. Þá var fallist á með Landsrétti að háttsemi X samkvæmt öðrum ákærulið svaraði til hugtaksins „annars konar ólögmæt nauðung“ í skilningi 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga og því teldist samþykki brotaþola, gefið af frjálsum vilja í skilningi málsgreinarinnar, ekki hafa legið fyrir þegar X viðhafði þá háttsemi sem honum var gefin að sök í þeim ákærulið. Niðurstaða Landsréttar um heimfærslu háttseminnar til beggja refsiákvæðanna og um fimm ára fangelsisrefsingu var því staðfest.

L o.fl. höfðuðu mál á hendur B og kröfðust þess aðallega að tré á fjögurra metra belti á lóð B mælt frá lóðarmörkum þeirra yrðu fjarlægð en önnur tré á lóðinni klippt niður í nánar tilgreinda hæð. L og G annars vegar og B og H hins vegar voru eigendur tveggja parhúsa á lóðum aðliggjandi lóð B og töldu þau sig verða fyrir verulegum óþægindum af völdum trjágróðurs á lóð B. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að vísa bæri frá héraðsdómi að sjálfsdáðum kröfu L o.fl. um greiðslu dagsekta þar sem hvert og eitt þeirra hefði ekki gert sjálfstæða aðgreinda kröfu um greiðslu þeirra. Í dómi Hæstaréttar kom fram að trjágróður á lóð B væri mikill að umfangi og hæð og ljóst væri að hann hamlaði verulega flæði birtu og sólarljóss að lóðum L o.fl. með tilheyrandi skuggavarpi og takmörkun útsýnis frá eignum þeirra. Taldi Hæstiréttur því að L o.fl. þyrftu ekki, samkvæmt reglum grenndarréttar, að sætta sig við þau óþægindi og röskun sem af trjágróðrinum leiddi að óbreyttu. Hæstiréttur tók fram að það hvernig kröfugerð L o.fl. hefði þróast undir rekstri málsins setti því óhjákvæmilega skorður hversu langt yrði gengið í því skyni að tryggja hagsmuni þeirra enda hefðu þau unað niðurstöðu héraðsdóms sem hafnaði kröfu þeirra um að fjarlægja allan trjágróður á lóð B í fjögurra metra belti frá lóðarmörkum. Var að því virtu staðfest sú niðurstaða að lækka bæri trjágróður á umræddu fjögurra metra belti í 48,6 metra hæð yfir sjávarmáli. Varðandi trjágróður utan umrædds fjögurra metra svæðis við lóðarmörk féllst Hæstiréttur á að hann skerti einnig grenndarréttarlega hagsmuni þeirra til nýtingar fasteigna sinna. Hins vegar komst rétturinn að þeirri niðurstöðu að matsgerð sú sem lá fyrir í málinu og L o.fl. byggðu á gæti ekki orðið grundvöllur inngrips í trjágróður B á þeim hluta lóðarinnar í ljósi annamarka á henni. Var þeim hluta kröfugerðinnar sem tók til trjágróðurs á lóð B utan fjögurra metra beltis frá lóðarmörkum vísað frá héraðsdómi vegna vanreifunar.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem leyst var úr ágreiningi A og B um skiptingu á söluandvirði fasteignar við opinber skipti til fjárslita milli þeirra. Með hinum kærða úrskurði var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að skipta söluandvirði fasteignarinnar að frádregnum áhvílandi skuldum þannig að 55% kæmu í hlut A en 45% í hlut B. Fyrir Hæstarétti laut ágreiningur aðila að beitingu síðari málsliðar 2. mgr. 109. gr. laga nr. 20/1991 en A byggði á því að úrskurður héraðsdóms sem staðfestur var með hinum kærða úrskurði hefði verið í ósamræmi við greinina. Byggði A á því að samkvæmt 2. mgr. 109. gr. laga nr. 20/1991 hefði borið að draga frá eignarhluta hvors um sig helmingshlut hvors þeirra í eftirstöðvum lána sem hvíldu á eigninni. Í niðurstöðu Hæstaréttar var vísað til þess að áhvílandi skuldir á eigninni hefðu hvílt í jöfnum hlutum á A og B. Með því að draga skuldirnar í heild sinni frá söluverðinu og skipta síðan hreinni eign á milli aðila hefði ekki verið tekið tillit til þess munar sem var á eignarhlutum þeirra andspænis jafnri ábyrgð á skuldum sem hvíldu á eigninni. Í stað þess hefði borið að skipta söluandvirði eftir reglum 109. gr. laga nr. 20/1991 í þeim hlutföllum komist hafði verið að niðurstöðu um í hinum kærða úrskurði en draga að því búnu helmingshlut hvors þeirra í áhvílandi skuldum eignarinnar frá hlut hvors um sig. Var krafa A því tekin til greina.

Í málinu var deilt um gildi ákvörðunar SE 26. júlí 2024 um að hafna beiðni I um inngrip í háttsemi svonefndra framleiðendafélaga samkvæmt 5. gr. búvörulaga nr. 99/1993. Var sú ákvörðun á því reist að það væri ekki lengur á valdsviði stofnunarinnar að grípa til íhlutunar gagnvart slíkum félögum þar sem þau féllu undir undanþáguheimildir 71. gr. A búvörulaga eftir breytingar sem Alþingi hefði gert með lögum nr. 30/2024. I reisti málatilbúnað sinn á því að SE hefði byggt ákvörðun sína á röngum lagagrundvelli þar sem meðferð frumvarps til breytingalaganna hefði ekki fullnægt áskilnaði 44. gr. stjórnarskrárinnar um þrjár umræður og auk þess verið í andstöðu við 65. gr. hennar. Í niðurstöðu Hæstaréttar kom fram að horfa yrði til þess að matskennt væri hvenær breytingartillaga við frumvarp fæli í sér slíka gerbreytingu að Alþingi væri rétt að fara með hana sem nýtt og sjálfstætt frumvarp samkvæmt 44. gr. stjórnarskrárinnar. Þótt svigrúm Alþingis væri ekki óheft að þessu leyti yrði að ætla þinginu víðtækt svigrúm til mats um þau atriði sem hér skiptu máli. Vísað var til aðdraganda að setningu breytingalaganna og þess að tekist hefði verið á um eftir hvaða leiðum bæri að ná markmiðum þess frumvarps sem upphaflega hafði verið lagt fram af matvælaráðherra. Væri það ekki á valdsviði dómstóla að endurskoða það pólitíska mat kjörinna fulltrúa á Alþingi sem búið hefði að baki þeirri breytingartillögu við frumvarpið sem komið hefði fram og þingið samþykkt við aðra og þriðju umræðu. Að öllu virtu var því ekki á það fallist að við setningu laga nr. 30/2024 hefði verið farið út fyrir það svigrúm sem þingið nyti til breytinga á frumvarpi þannig að brotið hefði verið gegn 44. gr. stjórnarskrárinnar. Þá var ekki talið að I hefði sýnt fram á að honum hefði verið mismunað með ólögmætum hætti með setningu laganna þannig að brotið hefði verið gegn 65. gr. stjórnarskrárinnar. Var SE því sýknað af kröfu I.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms um að sonur aðila skyldi tekinn úr umráðum A með beinni aðfarargerð og afhentur B með nánar tilgreindum hætti. Hæstiréttur féllst ekki á að öryggi barnsins eða hagsmunum væri stefnt í hættu með umgengni B við þær aðstæður sem uppi voru í málinu. Var því fallist á kröfu B um að umgengi hans við barnið yrði komið á með beinni aðfarargerð.