E og Ó höfðuðu mál gegn Í hf. og kröfðust ógildingar á skilmála um breytilega vexti óverðtryggðs húsnæðisláns í veðskuldabréfi sem þau gáfu út 21. janúar 2021. Samkvæmt honum skyldu breytingar á vöxtum „meðal annars taka mið af breytingum á fjármögnunarkostnaði (lánskjörum) bankans, rekstrarkostnaði, opinberum álögum og/eða öðrum ófyrirséðum kostnaði, stýrivöxtum Seðlabanka Íslands, breytingum á vísitölu neysluverðs o.s.frv.“ E og Ó töldu að skilmálinn uppfyllti ekki kröfur um gagnsæi í 1. mgr. 34. gr. laga nr. 118/2016 um fasteignalán til neytenda og væri ósanngjarn í skilningi 36. gr. c laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga, eins og skýra bæri þessi lög í ljósi Evróputilskipana um neytendavernd á sviði lánasamninga. Undir rekstri málsins í héraði var leitað ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins um skýringu ákvæða umræddra tilskipana. Hæstiréttur tók fram að lög nr. 118/2016 hefðu verið sett til að innleiða í íslensk lög tilskipun 2014/17/ESB um lánasamninga fyrir neytendur í tengslum við íbúðarhúsnæði. Yrði 34. gr. laganna því skýrð með hliðsjón af 24. gr. hennar þótt gerðin hafi ekki verið tekin upp í EES-samninginn fyrr en 1. nóvember 2021. Einnig yrði sá hluti 34. gr. sem byggðist á tilskipun 2008/48/EB um lánasamninga fyrir neytendur skýrður í ljósi hennar. Hæstiréttur taldi að tilvísun skilmálans til stýrivaxta Seðlabankans stæðist áskilnað 34. gr. laga nr. 118/2016 um gagnsæi. Þótt vísitala neysluverðs væri opinber vísitala væri vægi hennar í skilmálanum óvissu háð og fullnægði því ekki kröfum 34. gr. Jafnframt taldi Hæstiréttur að aðrir þættir skilmálans uppfylltu ekki skilyrði 34. gr. enda vísuðu þeir til þátta sem neytandi gæti ekki sannreynt og veittu Í hf. opna og ófyrirsjáanlega heimild til vaxtabreytinga. Skilmálinn raskaði því til muna jafnvægi milli réttinda og skyldna aðila samningsins E og Ó í óhag og teldist ósanngjarn í skilningi 3. mgr. 36. gr. c laga nr. 7/1936, sbr. 1. mgr. 3. gr. tilskipunar 93/13/EBE um ósanngjarna skilmála í neytendasamningum. Til að koma á jafnvægi milli samningsaðila ógilti Hæstiréttur aðra þætti skilmálans en tilvísun til stýrivaxta Seðlabankans. Í hf. var sýknaður af fjárkröfu E og Ó með vísan til þess að vextir á láni þeirra hækkuðu minna en stýrivextir Seðlabankans á því tímabili sem ágreiningur málsins tók til.

F var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. og 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa með ólögmætri nauðung og með því að neyta aflsmunar haft önnur kynferðismök en samræði við A án samþykkis með því að hafa stungið getnaðarlim sínum í munn hennar þar sem hún sat á salerni og gat ekki spornað við verknaðinum sökum ölvunar. Héraðsdómur hafði sýknað F af sakargiftum en með hinum áfrýjaða dómi var hann sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru og refsing hans ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Hæstiréttur taldi enga þá ágalla hafa verið á rannsókn lögreglu að ákæranda hafi ekki með réttu verið fært að ákveða hvort sækja skyldi F til sakar og byggja á henni fyrir dómi, sbr. 1. mgr. 53. gr. laga nr. 88/2008. Í dómi Hæstaréttar kom fram að nægilega yrði ráðið af dómi Landsréttar að niðurstaða um sakfellingu hefði verið byggð á heildstæðu mati á sönnunargögnum og við það mat farið að meginreglum 108. og 109. gr. laga nr. 88/2008. Væri ekkert komið fram um að ágallar hefðu verið á aðferð Landsréttar við mat á sönnun. Þá lægju ekki fyrir aðrir annmarkar á meðferð málsins í Landsrétti eða samningu dómsins sem leitt gætu til ómerkingar hans. Væri niðurstaða Landsréttar um sakfellingu F reist á heildstæðu mati á sönnunargögnum, meðal annars sönnunargildi munnlegs framburðar fyrir dómi sem ekki yrði endurskoðað fyrir Hæstarétti. Var niðurstaða Landsréttar staðfest um þá háttsemi sem F var þar sakfelldur fyrir, heimfærslu hennar til refsiákvæða og refsingu F. Um einkaréttarkröfu brotaþola sem dæmd hafði verið efnislega í Landsrétti tók Hæstiréttur fram að samkvæmt 2. málslið 3. mgr. 196. gr. laga nr. 88/2008 hefði krafa brotaþola fyrir Landsrétti á grundvelli 5. mgr. 193. gr. laganna ekki getað tekið til annars en ómerkingar og heimvísunar ákvæðis héraðsdóms um frávísun einkaréttarkröfunnar. Einkaréttarkrafan hefði því verið dæmd efnislega í Landsrétti í andstöðu við lagafyrirmæli og því óhjákvæmilegt að ómerkja dóminn að því leyti. Með hliðsjón af sjónarmiðum að baki 2. mgr. 208. gr. og 4. mgr. 225. gr. laga nr. 88/2008 var jafnframt ómerkt ákvæði héraðsdóms um frávísun kröfunnar og henni vikið til meðferðar í héraðsdómi í sérstöku einkamáli í samræmi við 175. gr. laga nr. 88/2008.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu E og G um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu Ó og S um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu R ehf. o.fl. um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

B o.fl. höfðuðu mál á hendur Í og L til ógildingar á þremur ákvörðunum stjórnvalda sem lutu að Hvammsvirkjun sem L hugðist reisa í neðri hluta Þjórsár. Ákvarðanirnar sem málið laut að voru leyfi Fiskistofu 14. júlí 2022 vegna framkvæmdanna, ákvörðun Umhverfisstofnunar 9. apríl 2024 um heimild til breytingar á vatnshlotinu Þjórsá 1 vegna virkjunarinnar og virkjunarleyfi Orkustofnunar 12. september sama ár. Með héraðsdómi voru ákvarðanir Umhverfisstofnunar og Orkustofnunar ógildar en hafnað var kröfu B o.fl. um ógildingu leyfis Fiskistofnunar. Í dómi Hæstaréttar kom fram að Umhverfisstofnun hefði veitt L heimild á grundvelli þágildandi a-liðar 1. mgr. 18. gr. laga nr. 36/2011 um stjórn vatnamála til að breyta Vatnshlotinu Þjórsá 1 vegna byggingar virkjunarinnar. Samkvæmt greininni gat Umhverfisstofnun heimilað breytingu á vatnshloti sem hefði í för með sér að ekki væri hægt að ná fram umhverfismarkmiðum samkvæmt 11. gr. laganna þegar um væri að ræða breytingar, svo sem vegna mengunar eða í tengslum við loftslagsbreytingar, á vatnsgæðum, vistfræðilegum, vatnsformfræðilegum eða efna- og eðlisefnafræðilegum eiginleikum yfirborðsvatnshlots eða á hæð grunnvatnshlots. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að þágildandi a-liður 1. mgr. 18. gr. laga nr. 36/2011 yrði, í ljósi lögskýringargagna og meðferðar frumvarps til laganna á Alþingi, skýrður þannig að girt hefði verið fyrir að vatnshloti yrði breytt vegna áhrifa af framkvæmdum við að reisa vatnsaflsvirkjun. Gæti hvorki innri né ytri samræmisskýring leitt til annarrar niðurstöðu en yrði ráðin beint af orðalagi lagaákvæðisins. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um að ógilda ákvörðun Umhverfisstofnunar 9. apríl 2024. Þá var niðurstaða héraðsdóms um ógildingu virkjunarleyfis Orkustofnunar 12. september 2024 staðfest enda það lögum samkvæmt reist á því að heimild fengist til breytingar á vatnshlotinu. Með ógildingu á leyfi til breytingar á vatnshlotinu hefði grundvöllur virkjunarleyfisins þannig brostið. Loks var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að hafna ógildingu leyfis Fiskistofu 14. júlí 2022. Ekki voru taldir slíkir annmarkar á leyfinu að leitt gæti til ógildingar þess. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.